Het was tijd dat onze jongste dochter afscheid nam van haar speentje. De laatste dagen sabbelde ze er niet meer op, maar werd er woest op gekauwd. In een mum van tijd was er nog weinig van over.
Ik zei tegen haar dat we een aantal dingen konden doen om definitief met het speentje te stoppen. Resoluut zei ze dat ze het wilde begraven. Oké prima, dat doen we.
Goede plek
Ze vroeg me een dag later waar ze het in de tuin mocht begraven en ik wees haar een plek aan. Ja, dat leek haar een goede plek. De volgende ochtend heeft ze zelf, samen met haar grote zus, een gat gegraven. (Jammer van de plantjes die er ook vakkundig uitgerukt waren..)
Toen we later die dag weer thuis waren, kwam ze zelf naar me toe en vroeg om haar speentje (die ik had bewaard). ‘Het moet begraven worden’, zei ze. Dat is goed schat. Ik bewoog met haar mee.
Intense tranen
Daar stond ze, nog zo klein eigenlijk. Met haar afgekauwde speen in haar mond, huilend. Echte tranen van verdriet, diep en lang. Ik nam haar op mijn schoot, alleen maar om er voor haar te zijn. Totdat ze opstond en de speen in het gat legde en er aarde overheen gooide.
Weer die intense tranen. Ze liep weg om de steen te pakken, want ook dat detail moest niet vergeten worden. Een steen bewerkt met mooie kleuren potlood, ‘voor op het graf’.
Van binnenuit
Daarna kroop ze bij me op schoot en bleef een tijdje huilen. Ik voelde de rouw met haar mee. Ik bewonder haar. Wat deed ze dit groots. Helemaal uit zichzelf. Een paar suggesties misschien vooraf, maar op haar moment voerde ze het precies en in haar tijd uit. Ze wist wat ze moest doen. Haar eigen afscheidsritueel.
Wat een klein groots meisje!
コメント